Sputterende bromfiets

Ik zit voor een week in een huis waarvan de bewoners naar Frankrijk zijn. Ik had ook wel naar Frankrijk gewild, maar dat ik in een huis verblijf waarvan de bewoners in Frankrijk zitten, geeft aan dit verblijf iets Frans-achtigs. En met deze zonnige dagen heb ik toch een aardig vakantiegevoel. Er is een kat die me zo nu en dan net geen kopje geeft maar me wel verwachtingsvol aankijkt, om me heen draait, me gezelschap houdt. In ruil daarvoor ververs ik het water, vul brokjes aan en in de avond serveer ik diner uit een zakje. Mijn eigen diner heeft zich vereenvoudigd tot drie opgerolde rauwe spitskoolbladeren en een bak tomaatjes die ik uit de hand eet. Waarna ik een espresso maak met een apparaat dat ik nog nooit bediend heb. Ik blijk gevoelig voor apparaten die door een repeterende opeenvolging van handelingen, (knopje indrukken, klepje omhoog, tinnetje erin, klepje dicht, beker eronder, knopje opnieuw indrukken, waarna het pruttelend, als een startende bromfiets, in beweging komt) zijn werk doet. Dat het leven voor even helemaal lijkt te kloppen. 

Intrekken in het huis van een ander wanneer de bewoners er niet zijn, heeft iets avontuurlijks. Je moet jezelf een beetje opnieuw uitvinden. Er zijn natuurlijk regels. Ten eerste: trek niets open waar je niks te zoeken hebt. Ten tweede: houdt alles schoon, breek niets. Met die regels ben ik behoorlijk druk. Natuurlijk breek ik een glas in duizend splinters, bedierf op de tweede dag de vloer in woon- en tuinkamer met blauwe bessensap. Ik bracht een leeg kartonnen doosje van ontdooide blauwe bessen naar de vuilnisbak en veroorzaakte een spoor van bloedrode spetters van keuken tot aan de serre. Mompelend tegen mezelf ging ik de vlekken met doekje en water te lijf. Toen dacht ik: 'Citroensap'. Met enkele druppels citroen verbleekten de vlekken, verdwenen. Ach, dit had ik goed opgelost. Drukte nog maar eens op het knopje van het koffieapparaat, klepje omhoog, tinnetje erin, klepje dicht, beker eronder, knopje nogmaals indrukken.

Al die tussentijdse handelingen om te weten van waaruit het schrijven moet worden aangevlogen. Ik lees (De Mandibles van Lionel Shriver), loop veel heen en weer, spoel kopjes af, luister naar podcasts (Aaf & Lies), verschuif dingen, maak de ene smoothie na de andere, drink me daarin helemaal lam. Dan moet ik naar de winkel om vers fruit. Waarna ik verder luister naar interviews met Mischa Wertheim (in de Balie), en Ischa Meijer. Kwam bij dit pareltje aan duiding van de Nederlandse tv in de jaren negentig ('Blokje Erg') door Ischa Meijer (Zomergasten 1992) terecht. Geweldige tv fragmenten, gedateerd, maar daarom geweldig.
Dan, als er enige beweging op gang komt, moet ik al weer weg, moet het huis in originele staat teruggebracht (waar stond deze lamp ook weer?). Ik ben een sputterende bromfiets waarbij op het moment van gaan de motor afslaat.

 

Kijk naar dit heerlijke 'Blokje Erg' van Ischa Meijer!